Een mede theaterstudent van mij zei ooit: ‘Stel je voor dat het over 20 jaar Veteranendag is, en dat er bijna niemand meer meeloopt in de optocht. Vergeten we dan wat onze opa’s en oma’s meegemaakt hebben?’.
Dit beeld is sindsdien bij mij blijven hangen. Mijn oma’s zijn nu achterin de 80 en halverwege de 90. De een heeft 2 watersnoodrampen en de oorlog meegemaakt, de ander de hongersnood in Rotterdam. De een getrouwd met een statenloze gevluchte Pool, de ander met een Indië-veteraan die als kind Westerbork had meegemaakt. En dan nog het leven in het algemeen: niet te vergelijken met nu. Hoe leerde je je partner kennen, hoe deed je de was, waar speelde je mee als kind, hoeveel mocht je als vrouw, hoe zag een werkdag er uit, waar was je bang voor en wat maakte je aan het lachen? Ze weten alles nog precies, ze weten ontzettend veel, maar voor hoe lang nog? Ik zie ze te weinig, er is altijd te weinig tijd en waarschijnlijk rest er nog weinig tijd.
Dit najaar start ik daarom met een nieuwe missie; de gedachtes van mijn oma’s vastleggen. Of ik het kan gebruiken voor een theatervoorstelling, weet ik nog niet. Ik hoop het wel. Maar ik moet dit hoe dan ook doen. Voicerecorder kopen, tijd inplannen, let’s do this!